Programmer ชื่อ ถาวร ศรีเสนพิลา

เนิ่นนาน นับตั้งแต่ผมจำความได้ ผู้คนรอบข้าง รวมถึงพ่อแม่ ก็จะบอกสมการชีวิตให้ผมได้รับรู้ และวันนี้ผมเลยมาเขียนให้ดูว่ามีอะไรบ้าง ตั้งใจเรียนให้เก่ง ๆ จะได้มีงานทำดี ๆ เก็บเงินไว้ ใช้อย่างประหยัด ถึงจะรวยได้ เก็บเงินไว้กับเมีย ถึงจะมีเงินเก็บได้ ขยันทำงาน ตั้งใจ แล้วจะประสบความสำเร็จ เอาล่ะ ผมสรุปแบบง่าย ๆ แต่ละสมการที่ว่ามา หัวของผมเต็มไปด้วยความสงสัย และสงสัยอย่างเหลือเกินว่า มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือ ทำไมผมถึงสงสัยน่ะเหรอครับ ก็ผมเห็นคนเรียนเก่ง ๆ หลายคนไม่มีงานทำก็เยอะ หรือบางคนก็ทำงานที่ธรรมดา เงินเดือนแค่นิดเดียว แล้วทำไมบางคนเขาเรียนจบแค่มัธยม เกรดก็น้อย แต่มีงานทำดี ๆ ได้ ผมไม่ขออธิบายข้อสงสัยในแต่ละข้อที่เหลือ เดี๋ยวจะยาวเกินไป เอาเป็นว่าผมจะทำลายทุกสมการที่มีมา โดยที่ผมจะไม่ทำทั้ง 4 ข้อนี้ แต่ได้ผลลัพย์ตามนั้น เริ่มกันเลยจากข้อแรก 1. ผมไม่ตั้งใจเรียน เรียนไม่เก่ง เกรดน้อย แต่ผมได้งานทำดี เงินเดือนเยอะ และปัจจุบันก็ตั้ง บ. ตัวเอง มีรายได้เดือนนึงหลักแสน 2. ผมไม่เก็บเงิน อยากใช้ ผมก็ใช้ อยากกินก็กิน อยากได้อะไรก็ซื้อ แต่รายได้ผมเยอะ เงินก็เลยเหลือกลายเป็น

เริ่มแรกผมหัดภาษา Ruby ในระยะเวลา 2 วัน และเริ่มลงมือทำโปรแกรมตัวหนึ่ง ซึ่งแน่นอนครับ ผมเลือกทำระบบง่าย ๆ ที่ไม่ซับซ้อนมาก เพื่อเปิดแจกจ่าย และคิดค่าติดตั้งกับลูกค้าในราคาเบา ๆ ผมเลือกทำระบบห้องสมุด หรือ mini-Library 2013 คับ เพราะเดิมทีมีระบบนี้อยู่แล้ว แต่ว่าเป็นตัวใหญ่มากซึ่งมันซับซ้อนเกินไปสำหรับห้องสมุดขนาดเล็ก ตลาดล่างนั้น ยังเปิดกว้าง แล้วทำไมจะต้องเลือกทำระบบขนาดใหญ่ด้วยล่ะ เขียนมาเขียนไปก็สนุกดีครับ ด้วยภาษาที่อ่านง่าย เขียนก็ง่าย เครื่องมือก็ฟรี และที่สำคัญเป็น MVC ซึ่งผมก็ใช้อยู่แล้วดังนั้นจึงทำความเข้าใจได้ไว ตอนนี้งานคืบหน้ามาได้กว่า 40% แล้วคาดว่าในเดือน มีนาคม 2556 นี้คงได้เปิดตัวครับ สำหรับบทความวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากมาย เพียงแค่มาบอกเล่า เรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ฟังกัน เผื่อมีคนสนใจติดตามรับฟังบทความของผม แล้วพบกันครับ กับสุดยอดโปรแกรมของผม ถ้าหากว่างานนี้ไปได้สวย ก็จะทำโปรแกรมอื่น ๆ ขึ้นมาอีกครับ

เป็นเวลาหลายปี ที่ผมเฝ้าครุ่นคิดถึงบางเรื่องราว... เป็นเวลาหลายคืนต่อเดือน ที่ผมฝันถึงใครคนหนึ่ง บ่อยมาก บ่อยเสียจน ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น คนคนนั้นผู้มีความผูกพันธ์กับผมอย่างลึกซึ้ง ทุกความทรงจำ ทุกความรู้สึก ตั้งแต่วันที่ผมลืมตาขึ้นมาดูโลก ผู้ซึ่งเป็นเพื่อนเล่นในวัยเยาว์ ผู้คอยดูแล พร่ำสอน และเป็นทุกอย่างตลอดเวลา คุณตา... ผู้ชายที่ผมผูกพันธ์ยิ่งกว่า พ่อ และแม่ แท้ๆ ของผมเอง.. ผมฝันถึงคุณตาบ่อย ๆ บางทีก็ติดต่อกันหลายวัน ผมคิดถึงท่านเหลือเกิน ในวัยเยาว์ผมได้ใช้เวลาอันแสนมีค่าของผม หมดไปกับห้องเรียนที่กักขังความคิด ร่างกาย และเวลาของผม นอกจากนั้นแล้วผมก็ยังเอาเวลาของผมหมดไปกับการเล่นแบบเด็ก ๆ ไม่ว่าจะเป็นเล่นเกมส์ ไปเที่ยว ไปตีปิงปอง หารู้ไม่ว่า "เวลา" นั้นมีค่าสักปานใด... กระทั่ง วันที่ต้องเสียคุณตาไป นั่นล่ะ ผมจึงได้รู้ว่า ผมไม่ได้ใช้ "เวลา" ไปกับคุณตาเลย และนั่นคือร่องรอยบาดแผลทางจิตใจที่ไม่มีวันรักษาได้ วันสุดท้ายที่ผมเห็นคุณตา ใช่แล้ว ผมกำลังเล่าถึงภาพวันนั้น ผมขึ้นมาบนบ้านเห็นคุณตาหนาวมาก ห่มผ้าหลายผืน เอาที่นอนมาทับก็ยังสั่นสะ

เป็นอีกคืนหนึ่งที่ผมนอนไม่หลับ ด้วยเพราะมีงานค้างในใจอยู่ และยังทำไม่สำเร็จซักที อาจจะด้วยเพราะแบ่งเวลาไม่เป็น หรือเพราะตัวเองมีงานมากกว่าเวลา หรือด้วยอะไรก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ แต่ที่แน่นอนเลยคือผมยังคง "เล่น" เหมือนเช่นเคย ไม่ว่าจะเป็นเล่นปิงปอง ไปกินเหล้า ไปเที่ยว นั่งเล่นเนต หรือทำกิจกรรมอื่น ๆ ที่ไม่ได้มีประโยชน์เท่าไหร่ แต่หากมองย้อนกลับไปก็จะพบได้ว่า สิ่งเหล่านี้จะขาดเลยก็ไม่ได้ เพราะหากไม่มีปิงปอง ผมก็คงสิ้นหวังกับการทำธุรกิจตัวเองไปแล้ว หลายครั้งที่เหนื่อยล้า อย่างน้อยได้ตีปิงปอง ก็ทำให้ลืมความทุกข์ยากได้บ้างในบางช่วงเวลา และทำให้มีแรงมาต่อสู้ได้อีกรอบ หากขาดการเที่ยว ขาดการกินเหล้า ขาดการสิ่งไร้สาระตามที่ว่ามา ก็คงมาถึงวันนี้ไม่ได้เช่นกัน เพราะทุกอย่าง คือตัวผม และหล่อหลอมกลายมาเป็น ความชัดเจนได้ สำหรับคืนนี้ผมก็นั่งเขียนหนังสือ  PHP OOP พร้อมกับทำการปรับปรุงเว็บ pingpongsoft.com อีกเล็กน้อย (เล็กน้อยจริง ๆ) เพื่อที่จะให้ผู้เข้าใช้งานสามารถดาวโหลดไฟล์ต่าง ๆ ได้สะดวกขึ้น และดูเลขบัญชีเพื่อโอนเงินได้สะดวกขึ้นอีก เอาล่ะ นี่ก็เป็นอีกคืน ที่หลายคนได้หลับลง ท่ามกลางค