Programmer ชื่อ ถาวร ศรีเสนพิลา

หลายวันที่ผมเขียนโปรแกรมนี้ ในที่สุดมันก็เริ่มมีหน้าตา เป็นรูปเป็นร่าง และหลายๆ ส่วนก็ใช้งานได้แล้วครับผม เลยเอาหน้าจอมาฝากให้ได้ชมกัน

หลายคนก็คงเคยได้ยินคำว่า CEO บางทีก็อาจจะนึกไปถึงภาพของคนใส่สูท ผูกไทน์ ใส่กางเกงสแลค ทำตัวหรูหรา พูดจาศัพย์แสง วางมาดเท่ แต่นั่นไม่ใช่ครับ ผมกำลังหมายถึงคนที่ทำกิจการตัวเอง ไม่ได้เป็นลูกน้องใคร มันก็คล้ายๆ กันกับ CEO ใน บ. ใหญ่ๆ หลายแห่งที่ถูกจ้างด้วยเงินมากมาย เพื่อให้มาทำตำแหน่งนั้น แต่ CEO ที่ผมจะพูดถึงนี้ คือคนที่ทำกิจการ หรือพูดง่ายๆ เป็นเถ้าแก่ ครับผม โลกของเรานี้มันก็มีคนแค่ 2 อาชีพเท่านั้นแหละ ผมไม่อยากแบ่งประเภทให้หลากหลายจนปวดหัว ซึ่งก็มีแค่ คนที่ทำงาน กับคนที่ทำเงิน ในโลกของคนทำงาน ก็จะมีอะไรมากมายเลยล่ะ ไม่ว่าจะเป็น เงินเดือน โบนัส สวัสดิการ ตำแหน่งงาน รถประจำแหน่ง เลขา เจ้านาย ความปลอดภัย ประกันสังคม วันหยุดพักผ่อน ท่องเที่ยวประจำปี เงินชดเชย ค่าเลี้ยงดูบุตร และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมายจนเขียนไม่หมดครับ อันนี้ก็แล้วแต่หน่วยงานที่เราทำงานอยู่ ว่าเขาให้อะไรเราบ้าง ส่วนโลกของ CEO โลกที่ผมยืนอยู่ตรงนี้ ผมเรียกมันว่าโลกของคนทำเงิน มันไม่มีอะไรที่ผมเขียนมาทั้งหมดนั้นเลย ไม่มีจริงๆ ครับ โลกใบนี้มันไม่มีวันหยุด ไม่มีเงินเดือน ไม่มีโบนัส ไม่มีเลยสักอย่าง ที่โลกของคนทำงานเขามี

ขอฝากถึงน้องๆ นักศึกษา หรือคนที่กำลังฝึกเขียนโปรแกรมครับ ถ้าอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ ต้อง อย่าสู้กับ Compiler ครับ เวลาเขียนโค้ด ถ้ามันบอกว่า ผิด ก็ให้เชื่อมันว่าผิดจริงๆ ไม่ใช่เถียงหัวชนฝาว่าโค้ดกูถูก ไม่ผิดสักตัว แล้วก็ไปโทษที่ Compiler ว่ามันผิด อยากเก่ง ต้องให้ความผิดตกที่ตัวเองก่อน แล้วไล่ดู หาสาเหตุ บางครั้งมันก็ไม่ได้มาจากโค้ดที่เราเขียนหรอก แต่มาจาก สภาพแวดล้อมของการเขียน เช่น การ config ค่าของ server หรือการกำหนดตัวแปร PATH ต่างๆ ในการใช้งาน dll เสริม ดังนั้น เชื่อผมครับ อย่าสู้กับ Compiler มันบอกว่าผิด คือผิด เพราะถ้ามันไม่ยอมให้เรา compile โปรแกรมผ่านได้ โค้ดที่เขียนไป มันก็แค่ตัวอักษรที่เอาไปทำอะไรไม่ได้เลย เห็น Error ก็มองดูให้ดี อ่านข้อความที่มันบอก แปลดู ว่าคืออะไร แล้วทำการหาสาเหตุของปัญหาให้ได้ ตราบใดที่ ยังสู้ Compiler อยู่ เมื่อนั้นก็ยังออกจากกะลาใบน้อยไม่ได้