เมื่อโปรแกรมเมอร์ลาออก นายต้า มือขวา อ. กบ

 

เ

วันนี้ขอเขียนเรื่องราวของต้าไว้เป็นความทรงจำระหว่างผม และคนที่เกี่ยวข้องก็แล้วกัน

เราเพิ่งแยกกันเมื่อกี้หลังจากเลี้ยงส่งเบาๆ เพราะต้าลาออกไปทำงานที่อื่น

ชีวิตคือการเดินทางผมพยายามบอกกับน้องเสมอ ทุกการตัดสินใจของเราจะนำพาเราไปสู่อีกเหตุการณ์หนึ่งที่เราไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้

เมื่อ 1 ปี 5 เดือนที่แล้วต้ายืนสมัครงานเข้ามาเพื่อขอทำงานกับบริษัท คอนโทรล ซี ตำแหน่ง Mobile Developer และผมก็ตัดสินใจรับเข้ามาพร้อมกับมอบหมายงานต่างๆ ให้ทำด้วยความโหด หิน ยาก เร่งเวลา และมีหลายบทเรียนให้เรียนอย่างหนักตลอดระยะเวลาทำงาน

ที่นี่เป็นเหมือนโรงเรียนสร้างคนจากที่เขียนโค้ดพอได้ให้รู้ลึก และรู้กว้างทั้งเรื่อง Coding, UI Design, Fundamental, Server, Customer Service และทุกเรื่องที่ Dev คนหนึ่งต้องรู้และไม่ต้องรู้

ต้าเป็นเหมือนแก้วน้ำที่ไม่เคยเต็ม ไม่ว่าจะบอกอะไรสอนอะไรให้ต้ารับเอาทั้งหมด ไม่มีคำว่าอิดออด และต้าพัฒนาตัวเองมาได้เยอะมากทุกวันนี้เป็นคนเขียนโปรเจคยากๆ ระดับพระกาฬด้วยมือตัวเองทั้งหมด แบบที่ผมไม่ต้องสอดมือเข้าไปยุ่งเลย

ต้าเป็นอีกคนที่ผมมองเห็นแต่แรกเลยว่าคนนี้อนาคตไกล ไม่ธรรมดาแน่นอน

เหมือนมองเข้าไปเห็นตัวเองในอดีตวันวานสมัยเรียนจบใหม่ออกเดินทางหางานทำ

ต้าทำงานได้ดีมากตลอดเวลาที่ทำงานมาด้วยกัน ไม่เคยบ่นว่างานเยอะ ยาก หนัก เกินกำลัง (แม้หลายครั้งจะเกินกว่าความรู้ที่มีก็ตาม) และไม่เคยบอกว่าผมขอโอทีเพิ่ม ผมขอค่าแรงเพิ่ม หรืออะไรก็ตาม

จะบอกว่าต้าทำงานด้วยใจจริงๆ ก็ได้

เป็นคนที่มีความซื่อตรงไว้วางใจได้ ผมกล้าวางกุญแจออฟฟิศ พร้อมเอารถให้ขี่ได้เลยโดยไม่ต้องลังเลว่าจะมีอะไรหายไปหรือเปล่า น้องเขาจะขโมยไหม จะอะไรไหม ต้าเป็นคนซื่อที่มีความกระหายในความรู้อย่างสูงและมีความหิวเงินไม่น้อย (ขอโทษนะต้าที่พี่ต้องเขียนอะไรแบบนี้ลงไป แต่อยากเก็บไว้เป็นความทรงจำ) นั่นไม่ใช่ข้อเสีย นั่นคือข้อดีต่างหาก เพราะหากคนมีความหิวกระหายอย่างแรงกล้ามันจะทำให้เขาพัฒนาตัวเองได้เร็วมาก

แน่นอนว่าตลอดเวลาปีกว่าที่ต้าทำงานร่วมมาด้วยกันกับผมนั้นต้าพัฒนาตัวเองมาได้เยอะมาก จากที่แทบจะไม่รู้อะไรเลย กลายเป็นคนที่ทำงานได้ทั้งหมดไม่ว่าจะเป็น Database, Backend, UI Design, Mobile App, Web Dev, React, Angular, SQL, Linux, Docker, Server ทุกเรื่องไปจนถึงโน่นเลยบริการลูกค้า ขาย ติดตั้งเซตอัพ สอนใช้งาน เก็บเงิน ออกบิล ซ่อมอุปกรณ์ต่างๆ ลากจนถึงรดน้ำต้นไม้ทำกับข้าว บลาๆๆๆๆๆ

ผมอยากบอกว่าขอให้ต้าพัฒนาตัวเองต่อไป ทั้งทักษะในสายอาชีพและมองหาทักษะอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวกับอาชีพเพื่อสักวันมันจะได้รวมเข้ามาเสริมตัวเราเอง เช่นด้านการตลาด การขาย การบัญชี กฏหมาย การบริหาร เพราะท้ายที่สุดแล้วปลายทางของแทบทุกคน ไม่ใช่ "ลูกจ้าง"

พี่พูดเสมอกับน้องๆ ทุกคนว่าตอนทำงานขอให้เต็มที่ทำด้วยใจ เมื่อเราออกจากที่นี่ไปสู่ที่ทำงานใหม่ก็นำความรู้ไปให้เขาได้เห็นว่าเราไม่ใช่กาก เราคือมือโปรผ่านการทำงานมาอย่างหนัก และทุกคนที่เคยรู้จักกันเราจะรู้จักกันตลอดไปไม่ว่าวันหน้าจะกลายเป็นสถานะอื่น อาจจะกลายเป็นอดีตหัวหน้า กับลูกน้อง หรืออะไรก็ตามแต่

นั่นมันแค่สิ่งที่สังคมสร้างคำจำกัดความขึ้นมา แต่จริงๆ เราคือคนที่อยู่ร่วมโลกด้วยกัน

มันไม่แน่หรอกวันหนึ่งต้าอาจจะออกมาเปิดกิจการตัวเอง และพี่อาจจะขอไปทำงานเป็นลูกน้องต้า ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้น ไม่มีอะไรที่เกินกว่าจะเป็นไปไม่ได้

เมื่อทำงานที่ใหม่ก็ขอให้ต้าทุ่มสุดตัวเหมือนที่ทำงานกับพี่ กายและใจมอบให้องค์กร ไม่ต้องไปคิดว่าทำเต็มที่หัวหน้าก็มองไม่เห็นหรอก ความจริงคือไม่มีหัวหน้าที่ไหนมองไม่เห็นงานลูกน้องหรอก แค่เราต้องทำให้มันสุด รอเวลา และที่สุดแล้วเขาจะมองเห็นเอง

อะไรที่เป็นความลับของบริษัทเดิม ก็ขอให้มันเป็นความลับอย่าได้นำไปเล่าต่อ

การลาออกจริงๆ มันก็แค่การออกจากสถานะพนักงานของที่หนึ่ง ไปสู่อะไรสักอย่างอีกที่หนึ่งแค่นั้น

เรายังเป็นพี่น้องกันต่อไป

พี่กับมะลิจะยังคงคิดถึงต้าเสมอ เพราะต้าเป็นพนักงานอีกคนที่ทำงานได้ดีมาก มีความซื่อตรง ฝีมือดี มีความทุ่มเทอย่างมากกับงานตลอดระยะเวลาตั้งแต่วันแรกจนถึงนาทีสุดท้าย ไม่เคยทำให้พี่ผิดหวัง

จากนี้ไป

พี่ก็คงกินเบียร์คนเดียวละ

ไปวิ่งที่สนามตอนเย็น ไม่มีต้าละ ปกติจะวิ่งตามหลังกว่าจะทำรอบได้ทันหอบจับทุกที

ไปฟิตเนสก็ไม่มีต้ามายกเหล็กช่วย พี่ก็ต้องยกคนเดียวให้ได้

ขับรถทางไกล ไม่มีต้าขับช่วยเหมือนแต่ก่อน

ทุกอย่างมันก็อยู่บนไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน

สิ่งที่เคยมีในวันนี้พรุ่งนี้ก็อาจจะไม่มีอยู่อีก

คนเราพบกันก็ต้องมีวันจากมันคือเรื่องธรรมดาของชีวิต

ขอให้ต้าเดินทางอย่างปลอดภัย พบเจอสิ่งดีๆ และมีความก้าวหน้าในอาชีพการงาน

ว่างก็แวะมาอุบล กินข้าวกินเบียร์เป็นเพื่อนพี่ได้ ถ้านึกไม่ออกจะนอนที่ไหนก็นอนบ้านพี่ได้มีห้องเหลืออีกเพียบ

ปลายของของชีวิตคนเรา ไม่ใช่เงินทอง หรือชื่อเสียงหรอก

มันคือความสุขแบบง่ายๆ แค่นั้นแหละ

...

ขอชื่นชม

ต้าปั่นจักรยานมาทำงานเกือบทุกวัน ไม่ว่าฝนจะหนัก แดดออก ลมหนาวจะกระหน่ำ

บางวันฝนลงหนักมากจนคิดว่าทีมงานจะมาทำงานยังไงกันวะเนี่ย แต่น้องๆ ทุกคนก็มาทำงาน

สายแค่นิดหน่อยเท่านันเอง

ต้าไปวิ่งที่สนามกับพี่ได้เกือบทุกครั้ง โดยไม่มีข้ออ้างเลยว่าไหวหรือไม่ไหว

ต้ากินเบียร์กับพี่จนดึก ตี 2-3 แล้วแยกย้ายกันไปนอนวันต่อมาก็มาทำงานได้ปกติ แต่พี่ตื่นบ่าย

ต้าอยู่ดึกๆ ดื่นๆ ในวันที่บางทีเซิฟเวอร์มีปัญหาหรือเร่งแก้ไขโปรแกรมด่วน โดยไม่เคยขอค่าแรงเพิ่มสักบาท และไม่เคยขอให้เลี้ยงอะไรตอบแทนเลย

มีอีกเยอะที่ไม่รู้จะชื่นชมยังไงหมด 

...

แนะนำเพิ่ม

อยากให้ต้าพัฒนาทักษะด้านของ SQL, T-SQL, PL-SQL พวกระบบฐานข้อมูลแบบลึกๆ ลงไปอีกทั้งเรื่อง Stored Procedure, View, Function, Trigger และต่อยอดไปถึงเรื่องของ Design Pattern ส่วนมากมันจะเกี่ยวกับ UML, OOP, OOAD ไม่รู้ก็ได้แต่หากรู้จะดีมากเพราะมันทำให้มองเห็นภาพใหญ่ของการออกแบบ Widget, Component ต่างๆ ได้มาก

หลายครั้งพี่ไม่สามารถส่งต่อความรู้ ประสบการณ์ทั้งหมดในชีวิตที่พี่สะสมมา 18 ปีแก่ต้าได้

แต่ตราบที่ต้ายังทำตัวเป็นแก้วน้ำที่ไม่มีวันเต็ม

น้อมรับทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิต และพัฒนาทักษะตัวเองไปเรื่อยๆ

สักวันหนึ่ง ต้าจะเก่งขึ้นมากกว่าที่เป็นเพราะมีพื้นฐานที่ดีมากอยู่แล้ว

พี่ก็แค่เพียงโปรแกรมเมอร์รุ่นก่อนที่เขียนโปรแกรมตั้งแต่ยุค File Structure สร้างกราฟฟิคด้วย BGI (Borland Graphics Interface) ซึ่งมันเก่ามากแล้ว สิ่งที่เคยรู้ในวันวานมันเอามาส่งต่อกันไปก็ไม่มีความหมาย แต่สิ่งที่ส่งต่อกันได้ตลอดไปคือแนวทางและข้อคิด

...

เขียนไว้ เพื่อนึกถึง Dev อีกคนที่จากไป

จริงๆ พี่ก็มีอะไรอีกเยอะที่อยากจะเขียนแต่ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไงดี เอาเป็นว่าวันนี้พี่คิดออกเท่านี้

พี่กับมะลิ และปิงปอง รอวันที่จะได้พบต้าอีกครั้ง

ขอแสดงความยินดีกับบริษัท ___ ที่รับต้าเข้าไปทำงานด้วย คุณได้ยอดฝีมือไปอีกคนที่ผ่านการติวเข้มจากผมแล้ว พวกเขาได้รับการพัฒนาทั้งสกิลในวิชาชีพ และสกิลด้านความอดทน การอยู่ร่วมกับสังคม

ไว้พบกัน

ที่ความสำเร็จ

รอบหน้าอย่าเมาไวก็แล้วกัน ที่ผ่านมากินกันทีไรเมาก่อนพี่ตลอด

ฝากไปซ้อมคอกับเป้ด้วย

พี่อาจจะไม่ใช่เจ้านายที่เก่งที่สุด หรือว่าดีที่สุด

แต่อย่างน้อยล่ะพี่ได้เป็นเจ้านายคนแรก

ผู้เปิดประตูสู่โลกการทำงานให้แก่ต้า

ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้เราต้องพบกับอะไร

แต่ทุกการตัดสินใจของเรา จะนำเราเดินทางไปสู่อีกหนึ่งเรื่องราวเสมอ