Programmer ชื่อ ถาวร ศรีเสนพิลา

วันนี้คุณทวีศักดิ์ บุญสิทธิ์ ได้โอนเงินค่าระบบเช่ารถ (jCar) มาให้แล้ว ผมรู้สึกมีกำลังใจอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่าตัวโปรแกรมจะยังไม่สมบูรณ์มากนัก แต่อย่างน้อยก็มีคนสนใจอยากนำไปใช้งาน เฮ้อ โปรแกรมเมอร์คนนี้จะได้มีโปรแกรมเพิ่มมาอีกครับ เอาไว้ขายหลาย ๆ ราย พอมีกำลังใจก็เลยนั่งรำโค้ดสร้างฟอมเพิ่มอีก เพื่อให้ระบบสมบูรณ์แบบที่สุด พอดีว่านัดลูกค้าเอาไว้คือวันจันทร์ (พรุ่งนี้) จะส่งตัวล่าสุดให้ เครียด ๆ เล็กน้อยครับ แต่ไม่ถึงกับจะเหนื่อย โชคดีที่เคลียร์งานอื่นออกไปหมดสิ้นแล้ว ก็เลยโล่งขึ้นมา เอาเวลามาทำระบบ jCar ได้เต็มกำลัง ระหว่างนั่งรำโค้ดไปเรื่อย ๆ ในที่สุดผมก็ทำมาจนถึงฟอร์มสุดท้ายแล้ว นั่งกินมะม่วงแผ่นไปด้วย รำโค้ดไปด้วย ไม่เหนื่อย ไม่เมื่อย และไม่ท้อครับ อีกแค่นิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น ก็จะเสร็จแล้ว

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมรับงานลูกค้ามา 2 ระบบ เป็นระบบไม่ใหญ่ครับ เขียน 3 วันก็เสร็จงานนึงละ ซึ่งก็มี ระบบร้านขายยา เขียนด้วย Kohana3 ระบบพัสดุครุภันฑ์ เขียนด้วย PHP Pure ซึ่งงานทั้งสองก็รับต่อมาจากน้องเล็ก เขาเป็นคนไปรับมาอีกทีครับ และเป็นคนเก็บเงินให้ผมด้วย ตอนนี้ผมจัดการงานนี้เสร็จแล้ว รู้สึกโล่งขึ้นมาเลย เรื่องของค่าจัดทำก็ไม่มากมาย พออยู่ได้เป็นค่ามาม่า ค่าอาหารไปได้อีกพักนึงครับ ตอนนี้มีงานค้างตัวเองอยู่ 1 งานเท่านั้น คือ iTeacher รายงานผลการสอบ 3 รายงาน ระบบการบ้าน รู้สึกสนุกครับกับการทำงานแบบนี้ ถึงแม้จะได้เงินไม่มากมายนัก แต่ก็มีความสุขมาก ๆ ที่ได้ทำแต่ละวัน บางทีอยู่ว่าง ๆ ก็นั่งเขียนหนังสือเล่นไปเรื่อย ๆ ครับ ที่กำลังเขียนอยู่ก็มีเรื่อง Java Web Programming by JSP คืบหน้ามาถึง 80% แล้วล่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากทำแจกเป็น PDF นะ แต่ด้วยปัจจัยหลายอย่างทำให้ต้องพิมพ์เป็นเล่มขาย วันนี้ตั้งใจมากว่าจะทำรายงานของ iTeacher ให้เสร็จ และเขียนหนังสือให้เสร็จด้วยเช่นกัน เพื่อจะได้เริ่มจัดจำหน่ายอาทิตย์หน้า เป็นรายได้ประทังปากท้องไปได้อีกทางหนึ่ง ไม่รู้เมื่อไหร่จะสร้างโปรเ

วันนี้ผมไปซื้อโนตบุค Lenovo Z475 ครับ ราคา 18,890 บาท (ซื้อประกันภัย 490 + ติดฟิมกรองแสง 350 บาท) เย็นก็มาลงวินโดว์และโปรแกรมต่าง ๆ ตอนนี้อยู่ในสภาวะปรับตัวเข้าหาเครื่องใหม่ และจะโอนงานทั้งหมดจากเครื่องเดิม มาใส่เครื่องนี้ให้หมด ตามเป้าหมายปีนี้ก็ผ่านพ้นไปอีกขั้นก็คือ ซื้อโนตบุคแล้ว เป้าหมายต่อไปคือซ์้อรถคันนึงครับ เร่งแล้วล่ะทีนี้ โชคดีที่เครื่องนี้แรง เร็ว ก็เลยช่วยให้ผมสร้างโปรแกรม JAVA GUI ได้อย่างรวดเร็ว ด้วย Eclipse + Window Builder Pro อันสุดยอด มีโครงการจะสร้างโปรแกรมมากมาย เต็มไปหมด ตั้งแต่ระบบ iTeacher, jPOS, jCar ซึ่งก็ตั้งใจว่าจะให้เสร็จในปีนี้ให้ได้ สู้ตาย ถอยเครื่องนี้มาแล้วก็ต้องใช้มันทำทุนให้ได้ครับ ทางแห่งฝันเริ่มสว่างไสว ขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว เพราะว่าตอนนี้ระบบ iTeacher ก็เหลือไม่มาก แล้วระบบ jCar ก็เหลืออีกนิดเดียว คิดว่าอาทิตย์หน้าคงเสร็จทั้งสองงานเลย

วันนี้วันอังคารที่ 17 เมษายน 2555 หลังจากที่หยุด 13 - 16 ก็พบว่ามี order เข้ามากมาย พอมาวันนี้ปริ้นหนังสือทั้งวันเลยครับ แถมยังไรซ์แผ่น CD อีกจำนวนมาก เพื่อส่งลูกค้าที่ค้างส่งมาตั้งแต่วันที่ 12 (มีจำนวนหนึ่งที่ส่งไม่ทัน) เล่นเอาวิ่งหัวพันกันอุตลุตไปหมด วุ่นจริง ๆ วันนี้ ตกเย็น ๆ หมึกหมด ก็ขับรถเข้าไปเมืองเพื่อซื้อหมึก หลังจากเติมหมึกแล้วก็โดนปัญหาต่ออีกว่า ปริ้นเตอร์ไม่ Detech Ink เวรเข้าไปอีกครับ เลยต้องยกไปให้ร้านดูให้ (ในเมืองอีกแล้ว) อ้อลืมบอกไปว่า ระยะทางจากบ้านผมเข้าไปเมือง 20 โลครับ ไปกลับก็ 40 กว่าโล วันนี้เข้าเมืองสองรอบ ปาเข้าไปเกือบร้อยโล ปวดหลังทันทีทันใด แต่ก็ไม่วายอีกตามเคย เย็นมานั่งเขียนโปรแกรม ระบบ iTeacher อันสุดอลังการ โปรเจกพลิกโลกของผม เหนื่อยและสนุกครับ ไม่ท้อ ไม่สิ้นหวัง บอกตัวเองเสมอว่าให้เชื่อมั่นบนทางที่เดิน และให้เดินไปบนทางที่เชื่่อมั่น อย่าหยุด อย่ายอมแพ้ แม้จะเหนื่อยแค่ไหน เย็นวันนี้ตอนขับรถกลับจากในเมือง เห็นท้องฟ้าส่องแสง (ฝนจะตกครับ ฟ้าก็เลยแลบ ๆ) ภาษาไทยเรียกอะไรผมก็ไม่รู้ แต่ภาษาบ้านผมเรียกว่า ฟ้าเลื่อม ครับ น่ากลัวมาก เพราะผมกลัวฝนตกใส่ ปริ้นเต

วันนี้วันที่ 13 เมษายน 2555 สำหรับประเทศไทยของเราเรียกว่า วันสงกรานต์ หรือวันปีใหม่ของไทยนั่นเองครับ หลายต่อหลายคนก็ไปเที่ยว สาดน้ำอย่างสนุกสนาน ส่วนผมปีนี้ไม่ได้ไปไหนครับ อยู่ห้องเช่าน้อย ๆ นั่งเขียนโค้ด และทำ VDO บ้าง เล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นอีกวันที่ตื่นสายมาก เพราะเมื่อคืนนอนเกือบสว่าง วันนี้ก็เลยถือโอกาสตื่นเกือบบ่ายซะเลย และเช่นเคย ขับมอไซไปหากินข้าว ก็โดนสาดน้ำครับ เปียกปอนตามที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด ฮ่า ๆ ๆ ช่วงเย็นก็อัดวีดีโอเรื่อง JAVA GUI Level 3 ตั้งใจมาก ๆ ที่จะให้เสร็จในสงกรานต์นี้ แต่ก็ด้วยงานอื่นรัดตัวไม่แพ้กันเลยทำให้ต้องแบ่งเวลาออกเป็นส่วน ๆ เหนื่อยเหมือนกันครับ บางทีก็รุ้สึกเพลีย รู้สึกอ่อนล้า เลยต้องเติมไฟให้ตัวเองสักเล็กน้อย โดยการอ่านหนังสือ ประวัติคนสำเร็จทั้งหลาย และอ่านดูประวัติเว็บที่เขาประสบความสำเร็จ เช่น เฟสบุค ไมโครซอฟต์ กูเกิล แอปเปิล ไม่มีเส้นทางของใครโรยด้วยกลีบกุหลาบ เลยซักคน ผมก็ได้กำลังใจมากมายครับ ไฟลุกท่วมตัวแล้วตอนนี้ รำโค้ดต่ออย่างเมามัน กำลังใจสร้างขึ้นมาได้จากตัวเราเอง

ตอนนี้เวลา ตี 3 กับอีก 25 นาที ผมนั่งรำโค้ดตั้งแต่ 4 ทุ่มจนป่านนี้ เพิ่งจะเสร็จในส่วนที่ตั้งเป้าเอาไว้ ตอนนี้เหลืออีกแค่ 2 module ในส่วนของ user level Teacher คาดว่าจะเขียนเสร็จในวันมะรืน (ค่อย ๆ เขียนไป) รู้สึกโล่งและดีใจขึ้นมาพอสมควรที่มันใกล้ถึงฝั่งแล้ว อยากเห็นผลงานนี้เติบโต มีสมาชิกทั่วประเทศ แต่ก็คงต้องใช้ระยะเวลาอีกยาวนานพอสมควร ไม่เป็นไรผมรอไหว และจะทำไปเรื่อย ๆ ให้มันดีที่สุด ดีเลิศ เท่าที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์โปรแกรม CMS for Lernning ถึงแม้จะเหนื่อย จะอ่อนล้า แต่ผมก็ไม่สิ้นหวังครับ ยังคาดหวังว่าวันหนึ่งจะทำเสร็จ และได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ งานบางงานต้องใช้เวลาสร้างนานถึง 6 เดือน แต่เมื่อทำเสร็จแล้ว มันก็คุ้มค่าเหนื่อย ผมโดนยุงกัดตลอดคืน เพราะห้องที่นั่งเขียนโค้ดมันคือห้องเก็บของ อันคับแคบ และเหม็นอับ แค่สามารถปูที่นอนนอนได้บ้างพอให้หลับผ่านพ้นไปแต่ละวัน ถึงแม้ตอนนี้จะลำบากกว่าเมื่อก่อน ก็ไม่เป็นไรครับ ยังคงสู้ไหว ขอเพียงได้ทำในสิ่งที่อยากทำที่สุด มันก็มีความสุขแล้ว มากมาย ชนิดที่ว่า ไม่รู้จะบรรยายยังไง

วันนี้เป็นวันทำงานวันแรก ของพนักงานคนแรก ของบริษัทของผมครับ ฟังแล้วอาจจะพากันงง ความจริงก็คือ กิจการผมเริ่มเติบโตมาถึงจุดที่ต้องขยายแล้วล่ะ เลยรับพนักงานเข้ามาทำงานช่วย ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ใกล้ตัวมาก ๆ แฟนผมเอง เขาตัดสินใจลาออกจากอาชีพครูรับจ้าง ที่มีเงินเดือนน้อยนิด มาทำงานกับผม ซึ่งก็ให้เงินเดือนมากขึ้นกว่าที่เดิมพอสมควร ตอนนี้ผมก็มีเวลาว่างมากขึ้น เลยเอาเวลาที่ว่างนี้ไปสร้างโปรแกรมต่าง ๆ และพัฒนาเว็บ เป้าหมายแรกที่วางไว้ก็คือจะเอาเวลามาพัฒนาเว็บไซต์ www.javathailand.com ให้เติบโตยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก ทั้งเรื่องของหน้าตาเว็บ ระบบการจัดส่ง สินค้า บริการ วีดีโอ และส่วนต่าง ๆ ทั้งหมดของเว็บแห่งให้เหนือยิ่งกว่าที่เคยมีมาในอดีต วันนี้เกือบทั้งวันก็หมดไปกับการสอนงาน ให้พนักงานใหม่ พร้อมกับวางแผนการทำงานให้เป็นระบบ มากยิ่งขึ้น ก็ตั้งใจมากว่าปีหน้าจะรับพนักงานเพิ่มอีกซัก 2 ตำแหน่ง หรือไม่ก็ 1 ตำแหน่ง อันนี้แล้วแต่อัตราความเติบโตของกิจการ เป็นเวลายาวนานมาก ที่ต่อสู้ และเดินมาบนวิถีของนักสู้ผู้ไม่มีวันยอมแพ้ จนในที่สุดวันนี้ผมก็เริ่มมองเห็นแสงทองผ่องอำไพที่ปลายขอบฟ้า ความมืดมัวก็จางหายไปบ้าง