Programmer ชื่อ ถาวร ศรีเสนพิลา

สำหรับบทความนี้ ผมชั่งใจอยู่นาน ว่าจะเขียนดีหรือไม่ เพราะมันอาจไปกระทบกับ "บทความ" หรือแนวคิด ของใครบางกลุ่ม ... ในปัจจุบันนี้เราจะเห็นได้ว่า หลายๆ หน่วยงาน พยายามหันมาใช้ Software เพื่อทดแทนการใช้กระดาษ ก็ด้วยเหตุผลมากมาย หลายประการ ไม่ว่าจะเป็นการลดค่ากระดาษ ลดขั้นตอนทำงาน ลดระยะเวลา ตรวจสอบข้อมูลต่างๆ ย้อนหลัง และสืบค้นได้อย่างรวดเร็ว และอีกสารพัดเหตุผล ที่ทำให้ Software เป็นที่ต้องการ มากยิ่งขึ้น ... ที่สำคัญคือ การแข่งขันในทางธุรกิจ สมัยนี้ไม่ใช่แค่การลดต้นทุนการผลิต แต่มันคือ ความรวดเร็วในการวิเคราะห์ข้อมูล ทั้งยอดขาย การตลาด ลูกค้า พนักงาน และข้อมูลอื่นๆ อีกมากมาย ... ด้วยเหตุผลมากมาย ที่ผมเล่ามาเมื่อกี้ นั่นก็หมายความว่า เครื่องมือการเขียนโปรแกรม มันก็มีการพัฒนา ให้ทันต่อความต้องการที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นแล้ว การเขียนโปรแกรมในยุคปัจจุบันนี้ สิ่งสำคัญคือการรู้ เข้าใจ ในเครื่องมือ และนำมาประยุกต์สร้างงาน เพื่อเอาไปตอบโจทย์แก่ลูกค้า หรือผู้ใช้งานระบบนั่นเอง ... บทความนี้จึงกำลังบอกแก่ผู้อ่านว่า ในการสร้างโปรแกรม คุณไม่จำเป็นต้องรู้ที่มาที่ไปของภาษา

สวัสดีครับ รอบนี้ผมได้ไปเวียงจันทร์ อีกครั้ง โดยไปสอนการเขียนโปรแกรม JAVA ให้กับนักศึกษา วิทยาลัย สุดสะกะ นครหลวงเวียงจันทร์ ประเทศลาว เรื่องราวเป็นอย่างไร มาดูกัน ... ออกเดินทาง ผมออกเดินทางจากห้องพัก ที่อุบล เวลา 04.30 รถออกเวลา 05.30 ก็ค่อนข้างฉุกละหุก เพราะว่ามีการเอาหนังสือไปจำหน่ายที่นั่นด้วย แล้วบังเอิญหนังสือเยอะเกินกว่าจะขนไปได้ ก็เลยให้น้องสาว ส่งไปกับ บขส. อีกที ค่อยให้เขาส่งต่อเข้าไปใน วิทยาลัยให้ ผมเดินทางด้วยรถทัวร์ ไปลงที่อุดร ใช้เวลาราวๆ 7 - 8 ชั่วโมง จากนั้นก็ต่อรถไป หนองคาย แล้วเข้าที่เวียงจันทร์อีกที การเดินทางครั้งนี้สะดวกราบรื่น กว่าครั้งก่อน เพราะรู้ขั้นตอนแล้ว รวมกับผมมี passpot แล้วเรียบร้อย ... เที่ยวก่อนสอน 2 วัน ผมไปถึงก่อนเวลาสอนจริง 2 วัน ก็เลยขอโอกาสเที่ยวเมืองลาวซะหน่อย เริ่มแรกก็โดนเลี้ยงต้อนรับด้วย ซิ้นดาด (อร่อยมาก ชอบผักสด) จากนั้นก็มาต่อ คาราโอเกะ หน้าที่พัก เมากันจนดึกเลยทีเดียว สาวลาวน่ารักด้วยนะ วันต่อมา ก็ไปห้าง เวียงจันทร์เซนเตอร์ เพื่อเดินเล่น และตีปิงปอง ที่นั่น ได้รับการต้อนรับอย่างดี จากทีมนักกีฬาของลาว และแน่นอน เหนื่อยเอาเรื่อง เพร

คุณตา คุณยาย ของผมทำนา ท่านไม่เคยได้สอนการทำธุรกิจ อะไรให้ผม พ่อรับราชการทหาร ส่วนแม่แต่เดิมนั้น ทำงานล้างถ้วย ร้านก๋วยเตี๋ยว ทั้งสองท่าน ก็ไม่เคยได้สอนธุรกิจให้กับผม แต่ทั้งหมด ได้สอนสิ่งหนึ่ง ซึ่งมีค่าอย่างมาก ในการทำธุรกิจ ที่ทำให้ก้าวมาจนถึงตรงนี้ได้ นั่นก็คือ "ความอดทน ซื่อสัตย์ และไม่อายใคร ในสิ่งที่เราทำอยู่" ไม่เพียงแค่สอน แต่ทุกท่าน ทำตัวเป็นตัวอย่าง ของคำว่าอดทน ให้ผมเข้าใจได้ มันคือ อด = ยอมรับที่จะกินอย่างลำบาก อยู่ลำบาก ไม่มีสิ่งที่คนอื่นมี ทน = ทนต่อสภาพแวดล้อม สายฝน แสงแดด คำพูดคน ความสิ้นหวัง ... ทั้งหมด ทั้งปวง ความอดทน และมานะ ความเพียร จะนำเราไปสู่ความสำเร็จได้ เก่งแค่อย่างเดียว รอดยาก ในโลกธุรกิจ เพราะผม ได้เห็นหลายต่อหลายคน รอบตัวมาทำแบบผม แล้วเจ้งกันไปเป็นแถบ ไม่ใช่พวกเขาไม่เก่ง แต่พวกเขา อด + ทน ไม่พอ ... ผมไม่เคยอาย ที่จะบอกว่า ตายายผม เป็นชาวนา ไม่เคยอาย ที่จะบอกว่า บ้านผมจน และก็ไม่เคยอาย ที่จะบอกว่า ตอนนี้ผมก็ยังจนอยู่ ... จนถึงนาทีนี้ ผมยังนั่งเขียนโปรแกรม อยู่เหมือนเดิม ยังขับม