เยือนลาวครั้งที่ 2 กับเรื่องราว 12 วัน นครหลวงเวียงจันทร์

สวัสดีครับ รอบนี้ผมได้ไปเวียงจันทร์ อีกครั้ง โดยไปสอนการเขียนโปรแกรม JAVA ให้กับนักศึกษา วิทยาลัย สุดสะกะ นครหลวงเวียงจันทร์ ประเทศลาว เรื่องราวเป็นอย่างไร มาดูกัน
...
ออกเดินทาง
ผมออกเดินทางจากห้องพัก ที่อุบล เวลา 04.30 รถออกเวลา 05.30 ก็ค่อนข้างฉุกละหุก เพราะว่ามีการเอาหนังสือไปจำหน่ายที่นั่นด้วย แล้วบังเอิญหนังสือเยอะเกินกว่าจะขนไปได้ ก็เลยให้น้องสาว ส่งไปกับ บขส. อีกที ค่อยให้เขาส่งต่อเข้าไปใน วิทยาลัยให้
ผมเดินทางด้วยรถทัวร์ ไปลงที่อุดร ใช้เวลาราวๆ 7 - 8 ชั่วโมง จากนั้นก็ต่อรถไป หนองคาย แล้วเข้าที่เวียงจันทร์อีกที การเดินทางครั้งนี้สะดวกราบรื่น กว่าครั้งก่อน เพราะรู้ขั้นตอนแล้ว รวมกับผมมี passpot แล้วเรียบร้อย
...
เที่ยวก่อนสอน 2 วัน
ผมไปถึงก่อนเวลาสอนจริง 2 วัน ก็เลยขอโอกาสเที่ยวเมืองลาวซะหน่อย เริ่มแรกก็โดนเลี้ยงต้อนรับด้วย ซิ้นดาด (อร่อยมาก ชอบผักสด) จากนั้นก็มาต่อ คาราโอเกะ หน้าที่พัก เมากันจนดึกเลยทีเดียว สาวลาวน่ารักด้วยนะ วันต่อมา ก็ไปห้าง เวียงจันทร์เซนเตอร์ เพื่อเดินเล่น และตีปิงปอง ที่นั่น
ได้รับการต้อนรับอย่างดี จากทีมนักกีฬาของลาว และแน่นอน เหนื่อยเอาเรื่อง เพราะผมเดินไปขึ้นรถโดยสาย ก็หลายกิโลแล้วครับ (เพื่อที่จะไป เวียงจันทร์เซนเตอร์)
...
เริ่มการสอน
เริ่มวันจันทร์ผมก็สอน นักศึกษาที่นี่มีความสนใจอย่างมาก ที่จะเรียนรู้การเขียนโปรแกรม ถามตลอดเรื่องเลย และใส่ใจในการเรียนรู้ ตลอดช่วงเวลาที่สอนนั้น ทุกมื้ออาหารหนีไม่พ้น ข้าวเปียก (ก๋วยจั้บ) กับเฝอ (ก๋วยเตี่ยว) เพราะว่า คนที่นี่เขากินแต่แบบนี้ ร้านอาหารส่วนมาก ก็เลยมีแค่สองรายการนี้แหละ ให้เราเลือกกิน ทีแรกผมก็หาร้านขายข้าว แต่หายากมากๆ จนต้องบอกว่า อย่าไปหาเลย ถึงเจอเขาก็ไม่มีข้าวขายให้ สุดท้ายกินเฝอ อยู่ดี
ตกลางคืน ผมและทีม หนีไม่พ้นร้านคาราโอเกะ หน้าที่พัก เพราะว่าใกล้และมีข้าวขาย ที่สำคัญมากเลยคือ เบียลาว ถูกมากครับ แค่ขวดละ 35 - 40 บาท กินจนหมดเป็นลัง จนเมา ก็หมดแค่ไม่กี่ร้อย (นี่กินสองคนนะ) คุ้มมาก สำหรับสายเมา แบบผม
ผมใช้ชีวิตอยู่แบบนั้น ตลอดทั้ง 10 วันของการสอน สนุก เหนื่อย แต่ก็มันส์ แบบสุดยอดเหมือนกัน
...
เลี้ยงส่ง
พอจบภารกิจการสอน ณ คืนสุดท้าย ทางอาจารย์ และเจ้าหน้าที่ ก็ได้ทำการเลี้ยงส่งผม ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เสียดายที่จำไม่ได้ แต่อาหารอร่อยมากครับ มีแต่ของแปลกๆ หลายอย่าง ที่ไม่เคยกิน วันนั้นอาจารย์เขามีไวน์ มาให้ดื่มด้วย ผมก็จัดไปหลายแก้ว และแน่นอน คืนนั้น เมากันทั้งทีม
ออกจากร้านอาหาร เราก็ไปต่อที่ผับ ชื่ออะไรสักอย่าง ผมก็จำไม่ได้อีก แต่จำได้ว่าเสียงดัง เบียร์แก้วเล็กๆ แล้วก็ร้องเพลงสไตน์ ฝรั่ง ในนั้นก็จะมีฝรั่งเยอะสักหน่อย 
คืนนั้นเมากันจนดึกมาก ที่พลาดเลยก็คือ ผมเมากว่าเพื่อนครับ ถึงกับหลับคาโต้ะเลยทีเดียว กลับถึงห้องพักน่าจะสัก ตี 2 กว่าๆ ไม่ก็ตี 3 เป็นการเลี้ยงส่งที่จัดหนัก และจัดเต็ม จริงๆ
...
กลับมาแล้ว ประเทศไทย
เวลา 9.00 เจ้าหน้าที่ของวิทยาลัย มารับที่ห้องพัก และพามาส่งที่ บขส. หนองคาย ผมซื้อตั๋วเดินทางมา อุดร เพื่อต่อรถกลับอุบล บ้านเกิด ตรงนี้ล่ะที่สาหัส เพราะว่ากลับมากับรถ ของบริษัท ทัวร์ แห่งหนึ่ง ขับช้ามากๆ น่าจะวิ่งสัก 40 - 50 ได้ แถมยังขับส่ายไปมา ตลอดทาง จนผมเวียนหัว เมารถ อย่างหนัก แถมคนนั่งเบาะหน้าผมก็เล่นปรับเบาะ เอนมาจนสุด ผมนี่แทบขยับขาไม่ได้เลยทีเดียว
อยู่ในสภาพแบบนั้น จนถึงอุบล รวมเวลาที่ใช้ก็ราวๆ 8 - 9 ชั่วโมง ครับ ถึงที่นี่ดึกหน่อย ผมก็นอน พักผ่อน เหนื่อยพอสมควร แต่ก็สนุก หากมีโอกาส จะไปอีกนะครับ
...
ความประทับใจ

1. เมาประหยัด เพราะเบียร์ถูกมาก 
2. ผู้คนอัธยาศัยดี เป็นกันเอง เหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้อง
3. สาวลาว น่ารัก สำเนียงแปลกๆ หูนิดนึง แต่สุภาพมาก
4. รถไม่ติด จะเช้า สาย บ่าย เที่ยง เย็น ก็ไม่ติดเท่าไหร่ (เทียบกับบ้านเรา)
5. อากาศเย็นสบาย ขนาดว่า ตอนเที่ยงผมยังเดินตากแดด ไปกินเฝอไกลๆ ได้ โดยที่เหงื่อไม่ออก