ครั้งหนึ่งในความทรงจำ
จำได้ว่าเมื่อสมัยเรียน ปวส. 2 เทอมสุดท้าย นักศึกษาทุกคนต้องทำโปรเจก PHP ส่ง เพื่อเป็นโปรเจกจบ ซึ่่งก็ไม่มีใครทำได้เลย ผมเลยรับแหลก ตอนนั้นเป็นโค้งสุดท้าย รับงานมาตัวละ 1,500 - 2,000 ไม่ทำเอกสารนะครับ ทำเฉพาะโปรแกรมอย่างเดียว
ผมจำได้อย่างแม่นยำว่า ทำไปเกือบจะ 80 กว่างาน ที่จริงก็เกือบ ๆ 100 Project แหละ ใช้เวลาเดือนนิด ๆ ก็ปิดงานได้หมดสิ้น (โปรเจกไม่ใหญ่มาก แค่ 10 - 20 table) และด้วยความที่ผมเองได้สร้าง library ต่าง ๆ ไว้เยอะพอสมควร ทั้งพวก Report, Form, Validate, Shopping Cart, Login, Backend Generator, Member, Webboard, Chat, Guest Book, Counter, Banner Manager, ...
และอีกมากมายสารพัดที่ผมได้สร้างเอาไว้ เลยทำให้การทำงานรวดเร็วกว่าที่คิดไว้มาก
ช่วงนั้นผมปิดห้องพัก ล้อกห้อง และตุนมาม่าไว้หลายลัง รวมถึงเครื่องดื่มชูกำลัง เช่น M100, กระทิงแดง, กาแฟกระป๋อง เพียบครับ แถมยังไม่ยอมไปเรียนหนังสืออีก ช่วงนั้นทำเงินได้เยอะมาก ๆ จำไม่ได้ว่าเยอะแค่ไหน แต่เท่าที่รู้คือ มหาศาลอย่างยิ่งสำหรับเด็ก ปวส คนหนึ่ง
ยอมรับว่าเหนื่อย และต้องฝืนกับสภาพร่างกายที่อ่อนล้าอย่างมาก ผมต้องตื่นตี 5 นอนตี 3 แทบทุกวัน หรือบางวันก็ไม่ได้นอน และที่หนักสุดเลยคือช่วงสุดท้าย ผมไม่ได้นอนเป็นเวลาติดต่อกันยาวนานถึง 6 วันกับ 5 คืน สภาพทางร่างกายแทบไม่ต่างกับคนตาย อาบน้ำยังไม่รู้สึกเลยว่ามันร้อน หรือเย็น สายตาจ้องแต่คอมพิวเตอร์โนตบุค สมองสั่งการให้พิมพ์โค้ดอย่างเดียว กินข้าวก็ไม่รับรู้รสชาติ ลองดูครับ มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ แม้แต่เดิน ยังไม่รู้สึกว่าเท้าเหยียบพื้นดิน มันเหมือนตัวลอยอยู่ในอากาศ ที่สำคัญที่สุด ประสาทตา ถ้ามีการเอียงหน้าไปมองอะไร กว่าจะรับรุ้ว่าเห็นอะไร ใช้เวลาประมวลผลเกือบนาที
เหลือแค่อย่างเดียวที่ยังใช้งานได้ปกติ นั่นคือจิตใจ ที่จะมุ่งไปสู่เป้าหมายอันยิ่งใหญ่
สุดท้ายแล้วผมก็ทำเสร็จจนได้ เอางานไปส่งลูกค้าตามกำหนดทุกคน ไม่มีใครล่าช้าแม้แต่คนเดียว ทว่า ตัวผมเองขับรถมอไซกลับมาห้องพัก หลับในมาตลอดทาง ตั้งแต่หน้าวิทยาลัย จนมาถึงนี่แยกที่ อ.วารินชำราบ ประสานงานเข้ากับท้ายรถกระบะอย่างจัง ผมไม่รู้สึกตัวเลย
ห้วงคำนึงสุดท้าย ได้ยินเสียง ตู้ม แล้วก็ชาไปตามร่างกาย ตัวผมก็หลับไป วูบหายในความรู้สึก...
กระทั่งมีคนมาห้อมล้อมมากมาย และพยายามปลุก จนผมตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ข้างถนน มอไซคันโปรดกองอยู่กับพื้น หัวเข่าแตก ศอกแตกเล้กน้อย ถลอกอีกนิดนึง รถก็คอเอียง ล้อบิด
จากนั้นเป็นต้นมา ผมไม่อดหลับอดนอนขนาดนั้นอีกเลย และไม่รับงานแหลกจนตัวเองต้องเสี่ยงต่อชีวิตอีก ตราบจนทุกวันนี้....
ผมจำได้อย่างแม่นยำว่า ทำไปเกือบจะ 80 กว่างาน ที่จริงก็เกือบ ๆ 100 Project แหละ ใช้เวลาเดือนนิด ๆ ก็ปิดงานได้หมดสิ้น (โปรเจกไม่ใหญ่มาก แค่ 10 - 20 table) และด้วยความที่ผมเองได้สร้าง library ต่าง ๆ ไว้เยอะพอสมควร ทั้งพวก Report, Form, Validate, Shopping Cart, Login, Backend Generator, Member, Webboard, Chat, Guest Book, Counter, Banner Manager, ...
และอีกมากมายสารพัดที่ผมได้สร้างเอาไว้ เลยทำให้การทำงานรวดเร็วกว่าที่คิดไว้มาก
ช่วงนั้นผมปิดห้องพัก ล้อกห้อง และตุนมาม่าไว้หลายลัง รวมถึงเครื่องดื่มชูกำลัง เช่น M100, กระทิงแดง, กาแฟกระป๋อง เพียบครับ แถมยังไม่ยอมไปเรียนหนังสืออีก ช่วงนั้นทำเงินได้เยอะมาก ๆ จำไม่ได้ว่าเยอะแค่ไหน แต่เท่าที่รู้คือ มหาศาลอย่างยิ่งสำหรับเด็ก ปวส คนหนึ่ง
ยอมรับว่าเหนื่อย และต้องฝืนกับสภาพร่างกายที่อ่อนล้าอย่างมาก ผมต้องตื่นตี 5 นอนตี 3 แทบทุกวัน หรือบางวันก็ไม่ได้นอน และที่หนักสุดเลยคือช่วงสุดท้าย ผมไม่ได้นอนเป็นเวลาติดต่อกันยาวนานถึง 6 วันกับ 5 คืน สภาพทางร่างกายแทบไม่ต่างกับคนตาย อาบน้ำยังไม่รู้สึกเลยว่ามันร้อน หรือเย็น สายตาจ้องแต่คอมพิวเตอร์โนตบุค สมองสั่งการให้พิมพ์โค้ดอย่างเดียว กินข้าวก็ไม่รับรู้รสชาติ ลองดูครับ มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ แม้แต่เดิน ยังไม่รู้สึกว่าเท้าเหยียบพื้นดิน มันเหมือนตัวลอยอยู่ในอากาศ ที่สำคัญที่สุด ประสาทตา ถ้ามีการเอียงหน้าไปมองอะไร กว่าจะรับรุ้ว่าเห็นอะไร ใช้เวลาประมวลผลเกือบนาที
เหลือแค่อย่างเดียวที่ยังใช้งานได้ปกติ นั่นคือจิตใจ ที่จะมุ่งไปสู่เป้าหมายอันยิ่งใหญ่
สุดท้ายแล้วผมก็ทำเสร็จจนได้ เอางานไปส่งลูกค้าตามกำหนดทุกคน ไม่มีใครล่าช้าแม้แต่คนเดียว ทว่า ตัวผมเองขับรถมอไซกลับมาห้องพัก หลับในมาตลอดทาง ตั้งแต่หน้าวิทยาลัย จนมาถึงนี่แยกที่ อ.วารินชำราบ ประสานงานเข้ากับท้ายรถกระบะอย่างจัง ผมไม่รู้สึกตัวเลย
ห้วงคำนึงสุดท้าย ได้ยินเสียง ตู้ม แล้วก็ชาไปตามร่างกาย ตัวผมก็หลับไป วูบหายในความรู้สึก...
กระทั่งมีคนมาห้อมล้อมมากมาย และพยายามปลุก จนผมตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ข้างถนน มอไซคันโปรดกองอยู่กับพื้น หัวเข่าแตก ศอกแตกเล้กน้อย ถลอกอีกนิดนึง รถก็คอเอียง ล้อบิด
จากนั้นเป็นต้นมา ผมไม่อดหลับอดนอนขนาดนั้นอีกเลย และไม่รับงานแหลกจนตัวเองต้องเสี่ยงต่อชีวิตอีก ตราบจนทุกวันนี้....
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น