นักสู้ต้นแบบของผม

ท่านมหาแซม ถือได้ว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่เป็นต้นแบบ ในการต่อสู้ชีวิตของผมเลยทีเดียว ผมเองทีแรกก็ไม่ได้รู้จักโดยตรง จำได้ว่าตอนที่ผมซื้อ computer เครื่องแรกในชีวิตนั้น ทางร้านแถมโปรแกรมชื่อว่า "มหาหมอดู" มาให้เลย และผมกับน้อง ก็ดูดวง เล่นโปรแกรมนี้กันแบบไม่ยอมหลับเลยทีเดียว
ผ่านไปหลายปี ผมเขียนเว็บได้ เขียนโปรแกรมเป็นก็เลยทำเว็บชื่อว่า ubonit.com ออกแนว ทำวีดีโอ ถ่ายทอดวิชาความรู้ในการเขียนโปรแกรม แต่สุดท้ายก็ไม่รุ่ง โครงการนี้เจ้งไม่เป็นท่า เพราะมีสมาชิก 1 คนคือผมคนเดียว
จากนั้นผ่านไปอีกซักพัก ก็ได้ทำเว็บชื่อ javathailand.com ขึ้นมาอีก โดยนำไอเดียเดิมมาทำอีกรอบ แต่คราวนี้แตกต่างออกไป เพราะมีระบบแต้มมาเกี่ยวข้อง เอามาเอาไปรุ่ง และก็รุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดวันหนึ่ง ท่านมหาแซม ก็มาเป็นสมาชิกเว็บผม และสมัครเป็น VIP Member จากจุดนั้นคือก้าวแรก ที่ทำให้เราได้คุยกัน
วันเวลาผ่านไปราวๆ 2 ปีได้ ถ้าผมจำไม่ผิด วันหนึ่งผมก็พบ เฟสบุค ของท่านมหาแซม และผมก็แอดไป เพื่อขอเป็นเพื่อน ท่านก็ใจดี ตอบรับ และเราก็ได้คุยกันเรื่อยมา ทำให้ผมยิ่งมองเห็นความเป็นนักสู้ ความเป็นยอดโปรแกรมเมอร์ของท่าน อย่างที่ไม่สามารถจะหาได้ง่ายๆ จากที่ไหน
วันนี้ผมมีโอกาสได้คุยกับท่านอีก กับเรื่องราวการต่อสู้บนเส้นทาง นักเขียนโปรแกรม และผมมีภาพนี้มาฝากให้ชมกันก่อนที่ผมจะเขียนบทความต่ออีก
ผมกำลังจะสื่อให้ทุกคนเข้าใจว่า บางช่วงเวลาของชีวิตเรา แม้ในอาชีพที่เราเชี่ยวชาญที่สุด แม้ว่าเราจะเป็นยอดยุทธ เก่งที่สุดในแผ่นดิน แต่ เราไม่อาจรู้ได้ว่าวันหนึ่ง เราจะต้องพบกับเหตุการณ์อะไร บางที มันอาจจะมีบททดสอบที่แสนหนักหนา มาให้เราได้พบ และต้องผ่านมันไปให้ได้
จากภาพที่เห็นครับ ท่านมหาแซม ต้องทำอย่างอื่น เพื่อเลี้ยงปากท้อง และใช้เวลาว่าง (แม้จะเหลือเพียงเล้กน้อยในแต่ละวัน) เขียนโปรแกรม สร้างโปรแกรม "มหาหมอดู" ของท่านต่อไปเรื่อยๆ
ไม่ว่าวันนี้เราจะอยู่ในสภาพไหน ลำบากขนาดไหน โดนสายตาดูถูกจากผู้คนรอบข้างแค่ไหนก็ตาม จำไว้อย่างนึงครับว่า "อย่าได้สิ้นศรัทธา ในสิ่งที่เรารัก" ผมก็คนนึงที่ผ่านพ้นความลำบากมาเหมือนกัน เพียงแต่ไม่ได้มีภาพเก็บไว้ และไม่ได้ออกข่าวแบบท่านมหา
บางทีบททดสอบอันแสนหนักอึ้ง อาจรอเราอยู่ในวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้ ใครจะไปรู้ อ้อ... และอีกอย่าง
ไม่แน่ว่า รางวัลแห่งความอดทน ก็อาจจะรอเราอยู่ในวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้ ดังนั้น ต่อสู้ ฟันฝ่า ผ่านมันไปให้ได้นะครับ
ผมเขียนบทความนี้ขึ้นมา มีเพียงเหตุผลเดียว คือต้องการให้กำลังใจ กับคนที่กำลังสิ้นหวัง หมดศรัทธาในวิชาชีพที่ตัวเองกำลังทำอยู่
สู้ต่อไปครับ บางคนเป็นเด็กเสริฟ บางคนส่งพิซซ่า บางคนขับแทกซี่ บางคนเก็บขยะ แต่ช่วงเวลาหลังจากนั้น เขา "เขียนโปรแกรม" เพื่อสายฝันต่อไป
ทำเพื่อ "ปากท้อง" กับทำเพื่อ "ความฝัน" มันทำพร้อมๆ กันไปได้ครับ อย่าอายในสิ่งที่ทำอยู่ ขอเพียงสุจริต ไม่เบียดเบียนใครก็พอ สุดท้ายนี้ผมมีกลอนสั้นๆ อยากมอบให้ครับ
" กว่าที่เธอจะไปถึงวันหนึ่งนั้น ก็ต้องฝ่าต้องฟันนานนักหนา
ผ่านความหวังและผ่านวันเวลา แต่ละเรื่องก็ผ่านมาจนราแรง "
x